Είμαστε μέσα στον τόπο και ο τόπος βρίσκεται μέσα μας. Μας γεννάει και τον γεννάμε, μας ονειρεύεται και τον ονειρευόμαστε και έτσι παραμένει πάντα νέος στο βαθμό που μπορούμε να αναπτύξουμε μαζί του μια σχέση διαλεκτικής, στο βαθμό που τον ανακαλύπτουμε και σε αυτή την διαδικασία ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας.
Στο Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα, το έδαφος και η περιπλάνηση, ο χωρισμός και η συνάντηση, το τραγούδι, η ατομική εμπειρία και τα ίχνη της ιστορίας διασχίζουν το τοπίο και τη γραφή. Πρόκειται για ένα ταξίδι στην καρδιά της χώρας, που είναι πάντα αφανής, απροσδιόριστη, ασύλληπτη. Όμως εδώ, το ταξίδι, ως πόρος και απορία, δεν είναι προορισμός, αλλά εξύφανση ή και ξήλωμα. Και ο τόπος δεν είναι παρά το πεδίο υποδοχής για ένα παλίμψηστο εγγραφών και ερμηνειών, χωρίς ο ίδιος να ταυτίζεται με καμία από αυτές. Από την αφήγηση και το ποιητικό δοκίμιο, την αυτοβιογραφία και τον λυρισμό, μέχρι την οικειοποίηση κειμένων από άλλους συγγραφείς, το Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα, είναι μια αρχαιολογία του παρόντος που επιστρατεύει πλήθος τρόπων για να προσεγγίσει ένα κέντρο που παραμένει ακατοίκητο, μια επιθυμία που διαρκώς μετατοπίζεται διαφεύγοντας.